για το ΝΙΚΟ

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ EN ZΩΗ ΦΙΛΟ..

Ραφαήλ, ολίγους στίχους σε ζητούν,

για επιτύμβιο του ποιητού Αμμόμη να συνθέσεις.

Κάτι πολύ καλαίσθητον και λείον. Συ θα μπορέσεις.

Είσαι ο κατάλληλος, να γράψεις ως αρμόζει  για τον ποιητή  Αμμόμη, -τον δικό μας.

Βέβαια θα πεις για τα ποήματά του,

αλλά θα πείς και για την εμορφιά του,

 για τη λεπτή εμορφιά που αγαπήσαμε.

Πάντοτε ωραία και μουσικά τα ελληνικά σου είναι.

Όμως τη μαστοριά σου όληνα τη θέμε τώρα.

-Ραφαήλ, οι στίχοι σου έτσι να γραφούν,

που ν΄ αχουν, ξέρεις , από τη ζωή μας, μέσα των.

Που κι ο ρυθμός κ΄η κάθε φράσις να δηλούν

που γι’Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός.

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ    1917

Για τον Αμμόνη, που πέθανε 29 ετών,στα 610.

Αλεξανρινοί εδώ, είναι οι κινηματογραφιστές, οι  παλαιότεροι επιζώντες πλέον, που  πάνω από μισό αιώνα τώρα, συμπλέουν  στην άγρια  μαγική θάλασσα του ελληνικού κινηματογράφου,

 Ο Νίκος φύτρωσε στον ελληνικό κινηματογράφο σαν ένα απροσδόκητο δικοτυλήδονο στο φωταγωγό λαϊκής πολυκατοικίας, ανάμεσα σ΄απόνερα και σαπουνάδες από αποξιρίδια ποδιών παρθένων κοριτσιών..

Τον θυμάμαι στο ΑΣΤΥ –αιώνια Χαρμήδιο έφηβο -στην κινηματογραφική λέσχη της Αγλαϊας- να βλέπει τον «κλέφτη των ποδηλάτων» με ένα κορίτσι- όνειρο δίπλα του:Την Μαργαρίτα Παπαγεωργίου.  «Σαν υψηλός και τέλεια ωραίος έφηβος , με τη χαρά της αφθαρσίας μες στα μάτια».Ο νεορεαλισμός τότε μας είχε κατακτήσει και ο Νίκος γύριζε τη Μαγική του Πόλη  σε μιά παραγκογειτονιά. Απαραίτητη προϋπόθεση ήτανε η παράγκα.Η Ιταλία και η Ελλάδα κατεδαφισμένες μετά τον πόλεμο.Η Ιταλία όμως;είχε μια μεγάλη κινηματογραφική παράδοση σε κουλτούρα, μέσα, παιδεία, τεχνικούς, σκηνοθέτες και κεφάλαια που η Ελλάδα δεν έχει αποκτίσει ακόμα και σήμερα.

Η ιταλία είχε σπουδαία σχολή κινηματογράφου, είχε βγάλει γεννιές άξιων κινηματογραφιστών, είχε και το βατικανό να προσφέρει την πνευματική και υλική του βοήθεια, κι ακόμα τεράστια στούντιο και εργαστήρια, κέντρα έρευνας, όπως το ινστιτούτο λούτσε  και το θεωρητικό περιοδικό cιnema, που εκεί φάνηκαν τα πρώτα κείμενα για το νεορεαλισμό, στην δεκαετία του 20 κιόλας.

Είχε το φεστιβάλ  Βενετίας από 1922,τη «μόστρα», όταν εμείς εδώ είχαμε μια ανύπαρκτη και παρολ΄αυτά κατεδαφισμένη κινηματογραφία  που μετά βίας και με αυτοσχέδιους μηχανισμούς φανατικών πιονιέρων,ερευνητών του γιουσουρούμ, καταφέρναμε, με χίλια βάσανα, να επεξεγαστούμε ένα πανάκριβο κομμάτι φιλμ διάρκειας 4 λεπτών.

Είχαμε ένα απόλυτα εχθρικό κράτος  και έναν εσμό προοδευτικών δημοσιογράφων που ζητούσαν να καεί

«ο Δράκος» στο σύνταγμα.

 Θα πρέπει κάποτε να γραφεί μια ιστορία της γηγενούς τεχνολογίας του κινηματογράφου μας με τίτλο «΄η συμβολή του γιουσουρούμ στην ανάπτυξη της τεχνολογίας του «ελληνικού κινηματογράφου»...

Όμως μέσα σ΄αυτές τις ακραία ελληνο-νεορεαλιστικές συνθήκες,-πραγματικές κι όχι φιλμικές-, ο νεαρός μαχητής  Νίκος, γύρισε τη «μαγική του πόλη»,αυτοσχεδιάζοντας και ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα τον κινηματογράφο, συνθέτοντας πάντα έξοχα πλάνα, μέσα απ΄το βιζέρ μιας κάμερας

Το πλοίο για την Παλαιστίνη

ΥΠΕΡ ΠΛΕΟΝΤΩΝ και ΠΕΙΝΩΝΤΩΝ
Δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να έχει
ο κ.ΚΡΑΝΑΚΗΣ με το σινεμά , αλλά οι απόψεις του
για την τελευταία ταινία του Κούνδουρου,είναι ενδιαφέρουσες κι αυτό γιατί
εκφράζουν το εικαστικό σινεμά που ο Κούνδουρος είχε φανατικά υπηρετίσει. .
Η νεαρή τέχνη του κινηματογράφου,
ως  βρεφική κινούμενη εικόνα που ήταν, πήρε
δάνεια από τις εικαστικές τέχνες και το θέατρο.τις πιο κοντινές της τέχνες για
να σταθεί στα πόδια της. Ο κινηματογράφος όμως είναι αυτοδύναμη τέχνη που έχει τα
δικά της εκφραστικά μέσα.Δεν είναι ούτε ζωγραφική , ούτε λόγος , είναι ΖΩΣΑ καταγραφή
του χρόνου εν ροή και όχι όμορφες ζωγραφιές που πλαστογραφούν την αλήθεια στο όνομα
όποιας αισθητικής, χαϊδευοντας χαϊδεύοντας τις αισθήσεις τις κάθε αισθησεις αποτελεσματικά,
και αποχαυνωτικά.
ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΗΔΟΝΗ ΑΛΛΑ
ΟΔΥΝΗ
Ο Κούνδουρος, σε μια ζωή μεγάλου
μήκους, ήταν ο πατριάρχης του εικαστικού κινηματογράφου , άριστος ζωγράφος ο ίδιος,
γνώριζε καλά τη ζωγραφική από μέσα- τάσεις, σχολές, δημιουργούς, τεχνικές,είχε γερή
παιδεία για κάτι τέτοιο,  ήξερε να ζωγραφίζει,
ήξερε και γράμματα Ελληνικά γερά γράμματα, είχε και μια παρέα που σημάδεψε
μετακατοχικά τον καθημαγμένο τόπο μας , μπορούσε να γυρίσει μια πολύ ωραία ταινία
και το έκανε πολλές φορές,τραβόντας την ομορφιά μέχρι την ποίηση- μικρές
Αφροδίτες-  όλες οι ταινίες του μπορούσαν
να είχαν θέση σε πινακοθήκες.
Η  τελευταία ταινία του όμως δεν είναι διασκεδαστική,ούτε
εικαστική.είναι σαν αγριο ποίημα του Γκόρπα. Μετά την προβολή της κανένας δεν θα
πάει να φάει χωρίς γκράπα στο στομάχι, οι πεινασμένοι δίπλα σκαλίζουν τα σκουπίδια        κλαψουρίζουντας μ΄αδύναμη φωνή το κατοχικό Πεινάω..
Αυτό που δεν έχει σήμερα ο διπλανός
μας είναι η δουλειά το ψωμί, το κουράγιο κι όχι τα φρου –φρου, τα gourmet τα λουλουδάκια.
Το πρόβλημα μας τώρα δεν είναι
ταινίες που μας διασκεδάζουν, όπως οι Τούρκικες- που αναφέρεις ως καλός μελετητής
τους, -για  να ξεχνάμε το χάλι μας με πλαστικά
ζαχαρωτά, σερμπέτια, τροφαντά χανουμάκια και μαστούρα. Φτάνει!  Όχι άλλα κακά, μάμ,τουρκο του- βού,πρέζα και νάνι.  Το ήρεμο χορτάτο νάνι τελείωσε πάει –έξω στους
δρόμους οι γαβριάδες της γής ακονίζουν τα μαχαίρια , ζητάνε ψωμί όχι πεντεσπάνι,
θέλουνε και το τροφαντό κωλαράκι της Μαρίας Αντουανέτας για κολατσιό.
«Κάλιο με τους πεινασμένους νάσαι,
παρά τους πεινασμένους να φοβάσαι», είπε ο ΜΠΡΕΧΤ..
Όχι αλλα  τουτού,
αρώματα, Τουρκοτουβού και πλαστική δανεική ψευτο -ευτυχία ,
 ΤΩΡΑ. πεινάμε για ψωμί κι αλήθεια, για όραμα! είμαστε
βαθειά μέσα στον οχετό χωμένοι μέχρι το λαιμό στα σκατά   που παράγουμε και  καταναλώνουμε καυγαδίζοντας ποιός θα φάει τα περισσότερα
.Χάσαμε την ανάσα μας την ανθρωπιά μας
 -Εχεις δίκιο κ. Κρανάκη ο Κούνδουρος αυτά τα σκατά
κινηματογράφισε και τα κινηματογράφισε σαν σκατά χωρίς φίκια μεταξωτές κορδέλες
και νεοκλασικούρες.ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.

Ανάρτηση απο το blog της Despinas Pavlis

Σημερα θα σας μιλισω για ενα φιλο μου και για το βιβλιο του. Τον φιλο μου τον λενε Γιωργο Ζερβουλακο και ειναι κινηματογραφιστης. Ετσι γραφει στην καρτα του. Οσοι παρακολουθουν το μπλογκ ισως θυμουνται την ιστορια με τον Γιωργο. Για οσους δεν γνωριζουν θα πω με λιγα λογια πως αρχισε.  Γραφω μια αναρτηση για την ταινια του “Για το ψωμι και για τον ερωτα” οπου ακουστηκε για πρωτη φορα το τραγουδι “Συννεφιασμενη Κυριακη”.  Την διαβαζει ο Γιωργος και αρχιζουν τα σχολια. Αρχιζει η συζητηση, αρχιζει μια φιλια. Πριν δυο χρονια βρισκομαι στον κηπο του Γιωργου στο Χαλανδρι οπου εκεινος και η κυρια Ποπη μου εχουν μαγειρεψει το πιο ομορφο Λαυρακι του κοσμου. Το κρασι ρεει και ο Γιωργος γλωσσα δε βαζει μεσα.  Αυτο που ακομα και σημερα με κανει να χαμογελαω ειναι οτι ειμαι φιλη με εναν ανθρωπο που ειχε φιλες την Αλικη, την Τζενη και την Μελινα. Και η σκεψη αυτη στιγμιαια με ανεβαζει.

Τα τελευταια δυο χρονια ο Γιωργος μαζεψε υλικο απο τα αρχεια του και σκαρωσε ενα εξαιρετικο βιβλιο. Τωρα πως να το πω; Λευκωμα; Αφιερωμα; την ιστορια του; Ιστορια του Ελληνικου Κινηματογραφου; Παραμυθι; Οπως και να το πω, γεγονος ειναι οτι ειναι μοναδικο ντοκουμεντο. Ο Γιωργος Ζερβουλακος, ενας “αρχαιος κινηματογραφιτζης” οπως του αρεσει να αυτοαποκαλειται, δεν παραθετει γεγονοτα απλα. Δεν εικονογραφει με τυχαιες φωτογραφιες.  Μερικες απο τις φωτογραφιες (κυριως της Αλικης) τις εχει τραβηξει ο ιδιος. Και σ’αυτες η Αλικη ειναι πιο ομορφη απο ποτε.  Ο Γιωργος δεν ωραιοποιει εποχες, καταστασεις και ανθρωπους. Γραφει αληθινα, κρινει, αγαπα τους δικους του ανθρωπους του κινηματογραφου,  γινεται δηκτικος εκει που πρεπει, λατρευει την ομορφια, φερνει το χτες στο σημερα στο “Δημοπρατηριο Ονειρων”.

Παρασυρομαι στη διηγηση που αρχιζει με την φραση “Αρχη του παραμυθιου, καλησπερα σας.. “  .  Ο χρονος χανει τον μπουσουλα στο δημοπρατηριο ονειρων.  “Αμονταριστα Πλανα” τα χαρακτηριζει η κυρια  Μαρινα Λαμπρακη Πλακα στην εισαγωγη της στο βιβλιο.  Πραγματικα, ο Ζερβουλακος κανει μια βολτα στην εποχη του “Ελληνικου Κινηματογραφου” και σταματα για να χαιρετισει ενα φιλο που εφυγε, για να αποθεωσει μια ομορφη πρωταγωνιστρια, για να χαρακτηρισει τη δουλεια καποιου σκηνοθετη.  Ο κινηματογραφος σαν λαϊκη τεχνη, σαν κοινωνικη εκφραση, σαν πολιτικος λογος, βρισκουν μια θεση στην ιστορια του Γιωργου.

Συγκρινει τασεις παραλληλες αλλων χωρων με αυτες της πορειας του Ελληνικου κινηματογραφου.  Μεταφερει κειμενα αλλων κινηματογραφιτων.  Τα μπλεκει ολα ομορφα στη δικη του διηγηση. Μας μεταφερει στη “στοα των κινηματογραφιστων” μας θυμιζει ανθρωπους που ξεχασαμε και μας γνωριζει ανθρωπους που ουτε καν φανταζομασταν την υπαρξη τους.

 Ενα μικρο δειγμα γραφης μπορουμε να βρουμε στο blog του Γιωργου “Εικονες και Λεξεις”. Το κειμενο που σας παραπεμπω ειναι ενα μικρο κομματι απο το λευκωμα που κρατω στα χερια μου.

Σε καποιο σημειο του βιβλιου ο Ζερβουλακος παραθετει ενα κειμενο του Γρηγορη Γρηγοριου που μεταξυ αλλων αναφερει: “Δεν υπαρχει παλιος και καινουργιος Ελληνικος κινηματογραφος.  Ο κινηματογραφος εξελισσεται συνεχως”. Και οσο κι αν μερικοι απο μας εχουμε μεινει λατρεις του Ελληνικου κινηματογραφου  του ’50 και του ’60,  αν δουμε την πορεια του, θα διακρινουμε οχι μονο την εξελιξη αλλα και την καταντια του την μαυρη εποχη της χουντας.

Ο Κακογιαννης, ο Αγγελοπουλος, ο Καζαν, ο Γαβρας, ο Κουνδουρος, ο Φωτοπουλος, ο Αβραμιδης,  ο Φινος, ο Φερρης, ο Φελινι, και οχι μονο ειναι οι πρωταγωνιστες στο “Δημοπρατηριο Ονειρων” σε μια τολμηρη αναστροφη ρολων. Κομπαρσοι οι πρωταγωνιστες, ζωντανες οι μνημες, συγκινητικο το σεναριο και εντεχνη η σκηνοθεσια του Ζερβουλακου. Το καλυτερο ιστορικο-κινηματογραφικο ντοκουμεντο που εχω διαβασει ως σημερα.

Ελπιζω μεσα στα χρονια της κρισης που ζουμε και θα ζησουμε, να θεριεψει η αναγκη του ανθρωπου για δημιουργια.

Σας φιλω γλυκα.

Πη. Ες. Δημοπρατηριο Ονειρων , Εκδοσεις X-rated

ΕΝΘΥΜΟΥ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ

ΑΝ  ΕΊΜΑΙ ΧΆΡΟΣ ΧΑΛΑΣΤΗΣ
ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΧΑΡΟΣ ΠΛΑΣΤΗΣ
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ